ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ "ΣΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ"

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι
τ’ ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι ο ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα κι αυτά μες στ’ όνειρο τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση
μακρυά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους….

Σχόλια

Η θάλασσα σ’ αυτό το ποίημα ταυτίζεται με τη ζωή και την ευτυχία ,ενώ το νερό με τη μορφή νεροποντής ,καθαρίζει τη φύση και της δίνει ανθρώπινες ιδιότητες. Στον ενθουσιασμό του μάλιστα ο ποιητής δίνει ερωτικά χαρακτηριστικά στη θάλασσα και συνδέοντας τον έρωτα με το θάνατο, αντιστρέφει το κακό και θεωρεί το τέλος της ζωής ως απαλλαγή από την κόλαση της πραγματικότητας κι αρχή ενός καλύτερου κόσμου.

Κωνσταντίνα Δραγατσίκα