ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ

Γιώργος Σεφέρης
ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
Με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
Γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα ,
Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
Που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
Που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερ’ από τη σιωπή
Μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

Σχόλια

Στο ποίημα αυτό βλέπουμε την αντίθεση ανάμεσα στην πέτρα και το νερό, μια από τις βασικές αντιθέσεις της σεφερικής ποίησης. Η πέτρα συμβολίζει το στέγνωμα της ζωής, το στέγνωμα της αγάπης, το στέγνωμα της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής .
Ό,τι ζήσαμε, καλές και κακές στιγμές, έγιναν αναμνήσεις και έχασαν τη δροσιά της ζωντανής εμπειρίας. Οι καλές αναμνήσεις έγιναν αγάλματα, οι κακές έγιναν πέτρες συσσωρεύτηκαν στην καρδιά μας και τη στέγνωσαν.
Αντίθετα το νερό, είτε με τη μορφή της ευεργετικής βροχής που ζωογονεί όλα τα πλάσματα της φύσης είτε με τη μορφή της θάλασσας, που μας θυμίζει το ταξίδι της ζωής με τη γαληνή και τις φουρτούνες της το νερό είναι το ζωοποιό στοιχείο που μας συνοδεύει στην καθημερινότητα μας.

Κωνσταντίνα Δραγατσίκα