Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ

Οδυσσέα Ελύτη
Η Μαρίνα των βράχων

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

- Μα πού γύριζες
ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.


ΣΧΟΛΙΑ: Σ' αυτό το κείμενο ο ποιητής αναφέρεται στην αγαπημένη του κοπέλα την Μαρίνα. Την παρομοιάζει με νεράιδα του νερού για την οποία ακόμα και τα ποτάμια θα άλλαζαν ροή και θα την πήγαιναν στην μητέρα τους .Αναφέρεται σ' αυτήν με πολύ πάθος και θεωρεί ότι πίσω της κρύβεται πολύ μυστήριο. Επίσης  ο ποιητής την θαυμάζει τόσο που την παρομοιάζει με την θάλασσα η οποία από τη μια εκπλήσσει τους ανθρώπους με την ηρεμία της και την ομορφιά της και από την άλλη τους φοβίζει με τα κύματα της. Εδω ο Ελύτης δείχνει την υπέρμετρη ομορφιά της κοπέλας συγκρίνοντας την με διάφορα πλάσματα της θάλασσας που πάντα μάγευαν τους ανθρώπους.

Ευαγγελία Τιάκα – Άλκηστη Χατζή